Που είναι η θάλασσα;

Κι εκεί που λες: "Ναι! Θα κάνω επί τέλους το πρώτο μου μπάνιο!", όλα ανατρέπονται και χαιρετάς την θαλασσίτσα για ακόμα μια φορά από μακριά, βλέποντας την με το κιάλι! Είπαμε με την παρέα λοιπόν, την Κυριακή να ξυπνήσουμε μια νορμάλ ώρα και σε 1 ώρα και ένα τέταρτο να είμαστε στην πιο κοντινή παραλία! Όχι για πολύ μωρέ, για κανένα τετραωράκι μόνο, ίσα για να πούμε ότι κάναμε την βουτίτσα μου! Έλα μου όμως που δεν πρέπει να κανονίζεις χωρίς τον ξενοδόχο!!! Το Σάββατο το βράδυ... Ουπς! Μέγα λάθος! Την Κυριακή το πρωί, φύγαμε απ΄την δουλειά στις 5:30, αφού ο ήλιος ανέτειλε και τα κοκόρια είχαν πιάσει δουλειά! Που να βρεις κουράγιο να ξυπνήσεις στις 10 ή στις 11; Με τίποτε! Άρα άκυρο το μπανάκι, το πλατσούρισμα στην ακροθαλασσιά, τα πυργάκια στην άμμο!!! Και έχεις και τον κολλητό να σου λέει: "Ελάτε ρε για μπάνιο! Έχουμε πάρει κρέατα για ψήσιμο και το ούζο παγώνει στο ψυγείο!". Και όσο θυμάμαι ότι πριν τέσσερα χρόνια, ήμασταν μαζί στην Χαλκιδική, ψήσαμε τα κοψίδια μας, φάγαμε την μελιτζανοσαλάτα μας (πάντα!!!), το παγωτό μας και μετά είδαμε όλοι μαζί τον τελικό του Euro... Άτιμη κοινωνία!!!

Ευτυχώς την κάναμε για μια κοντινή πισίνα, έστω να λιαστούνε τα άσπρα (λέμε τώρα!!!) κορμιά μας! Μαγιουδάκι, πετσετούλα και βουρ για βουτιά! Ότι και να λέμε η πισίνα δεν συγκρίνεται με την θαλασσίτσα! Έτσι αντέξαμε βαριά ένα δίωρο και την κάναμε πίσω, για τα πάτρια εδάφη!

Ντουγρού για τσίπουρα και καλό μεζέ! Κι εκεί που όλα νομίζεις ότι σου πάνε κάπως, εκεί βρίσκεσαι δίπλα σε μια παρέα με κιθάρα και μπουζούκι και σου φτιάχνουν το κέφι! Παίζανε τα "δικά" μου, που λένε και οι φίλες μου! Τέλεια! Κι από κει για παγωτό μηχανής, με λιωμένη σοκολάτα... Κόλαση! Καλά μας πήγε η Κυριακή, ε; Άψογα! Την επόμενη ας ελπίσουμε ότι θα δούμε και αλμυρό νερό!

Ζω μονάχα εν λευκώ...

Γνώρισα την Νατάσα Μποφίλιου μέσα από το Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας... Το ξέρω! Το έχω ξαναπεί ότι έχω κόλλημα μ' αυτό το σταθμό! Μια πολύ καλή δουλειά, η "Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου", που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2004 με την υποστήριξη του Παρασκευά Καρασούλου. Ο ίδιος ο Καρασούλος γράφει στο site της "Μικρής Άρκτου" (http://www.mikri-arktos.gr/diskografia/disc007/):
"...Ήταν μεγάλη χαρά για μας, η διαπίστωση πως σε πείσμα των καιρών, το καλό ελληνικό τραγούδι, έχει διασώσει ακέραιο το νόημα και τη σημαντικότητά του στο αίσθημα και στην συγκίνηση τόσων νέων ανθρώπων, οι οποίοι σε μια περίοδο ιδιαίτερα «κλειστή» από μέρους της επίσημης δισκογραφίας, εξακολουθούν να δημιουργούν και να αναπνέουν καλλιτεχνικά αντιλαμβανόμενοι το τραγούδι ως τέχνη και όχι ως μαραθώνιο τηλεοπτικής εκτόνωσης.
Είναι πεποίθηση μας, πως μόνο η εμφάνιση νέων προσώπων με ταλέντο ήθος και πραγματική καλλιτεχνική αγωνία μπορεί να ανανεώσει τη σχέση του κοινού με το ελληνικό τραγούδι, που τα τελευταία χρόνια έχει οριακά απαξιωθεί.
Ακούσαμε επίσης 350 νέους ερμηνευτές. Στη Δεύτερη Ακρόαση Νέων Ερμηνευτών επαναλήφθηκε η ίδια εντυπωσιακή προσέλευση και απήχηση, όπως είχε συμβεί και με την Πρώτη.
Αυτή τη φορά όμως είχαμε το πλεονέκτημα, με βάση την παρουσία των νέων δημιουργών να οπλίσουμε άμεσα τους νέους ερμηνευτές με τραγούδια καινούργια, δυναμικά και ουσιώδη..."

Η "Δεύτερη ακρόαση" λοιπόν περιείχε τραγούδια από νέους δημιουργούς και ερμηνευτές, πολύ προσεκτικά διαλεγμένα! Όλα ένα κι ένα! Άκουσα τα τραγούδια και κόλλησα! Έψαξα να βρω το cd αλλά αποδείχθηκε λιγάκι δύσκολο! Ευτυχώς μια γνωστή της αδερφής μου, καλά δικτυωμένη, μου προμήθευσε το πολυπόθητο cd! Από τότε το' χω λιώσει... Τραγούδια που ξεχώρισα ήταν "Το χαλί" με την Μαρία Δημητρούλα, το "Μια βροχή" με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Το πατάρι με τα φαντάσματα" με τις SoNaMa! Πιο πολύ όμως απ' όλα τα τραγούδια, την καρδία μου έκλεψε η "Ασπιρίνη" με την Νατάσα Μποφίλιου! Μια φωνή πολύ αισθαντική, που πιστεύω ότι έχει πολλά να μας δώσει!
Τώρα, μετά την κυκλοφορία του προσωπικού της δίσκου του "Εν λευκώ", έχω να πω ότι είναι αντάξια των προσδοκιών μας!
Εν λευκώ

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Καλό Σαββατοκύριακο κι ας ελπίζουμε ότι την Κυριακή (Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος!) ο δρόμος θα μας βγάλει σε κάποια παραλία... Ε! Να βρέξουμε επί τέλους το κορμί μας με θαλασσινό νερό!!!

Ανοιχτά παράθυρα...

Ζέστη! Πολύ ζέστη! Τα παράθυρα άνοιξαν πλέον διάπλατα, οι τέντες είναι μόνιμα κατεβασμένες και ένα καπελάκι το χρειάζεσαι όταν βγαίνεις έξω. Ωραία όλα αυτά, έτσι βρε αδερφέ, για να νιώσουμε καλά το καλοκαίρι στο πετσί μας! Κι εκεί που λες όλα ωραία και καλά, εκεί έρχεσαι και αλλάζεις ριζικά γνώμη! Όχι δεν είμαι γκρινιάρα, αλλά καμιά φορά μου αρέσει να γίνομαι! Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί με όλο αυτό έχω χάσει τον ύπνο μου! Με ποιο θα με ρωτήσεις εσύ και θα 'χεις και δίκαιο!
Να ρε παιδάκι μου: Ανοιχτά παράθυρα σημαίνει πολύς θόρυβος! Πέφτω το έρμο για ύπνο και ακούω τα πάντα! Τις τηλεοράσεις των γειτόνων! Τον γείτονα που κάνει... Γκουχ, γκουχ!!! Δεν λέγονται αυτά τα πράγματα σε ένα καθώς πρέπει και ταπεινό blogάκι! Το παλιατζή που όλα τα παλιά αγοράζει! Τα μαστόρια στην γειτονική πολυκατοικία, που κάτι προσπαθούν να φτιάξουν μέσα στο καταμεσήμερο! Και το τραγικότερο όλων; Κάτω από το γραφείο φτιάχνουν καινούργιο μαγαζί και δεν μπορώ να δουλέψω στιγμή! Πάω νορμάλ στην δουλειά μου και φεύγω με πονοκέφαλο! Αυτό το κομπρεσέρ μου έχει ρημάξει την ψυχολογία λέμε!!! Ειδικά τις μέρες που δουλεύω διπλά, πρωινό 8ωρο και βραδινό (αυτό δεν έχει στάνταρ ώρες!) νομίζω ότι θα καταρρεύσω... Αφήστε με να κοιμηθώ!!!
Πάντως χθες ήταν μια ήσυχη βραδιά, σε αντίθεση με το χθεσινό μεσημέρι! Θαύμα,ε; Κοιμήθηκα από τις 12... Είχα χρόνια να κοιμηθώ τόσο νωρίς! ...Γι' αυτό σήμερα τραγουδάω!!!

Να μ' αγαπάς...

Είμαι μέσα στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς Κοζάνη. Έχω δουλειές.. Πολλές δουλειές... Δουλειές με φούντες που λένε! Οδηγώ και προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Τι πρέπει να γίνει πρώτο, τι δεύτερο... Προτεραιότητες! Ταυτόχρονα το μυαλό μου ταξιδεύει πολύ μακριά, στο αγαπημένο μου "αλλού"! Το ραδιόφωνο πιστός συνοδοιπόρος στα ταξίδια μου! Πάντα Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, όλα τα υπόλοιπα εδώ δεν ακούγονται! Θέλουν γερά νεύρα και μεγάλες αντοχές στα σκυλάδικα... Πολύ σκυλάδικο ρε παιδί μου! Δεν ξέρουν ότι βγαίνουν και άλλα, καλά τραγούδια; Και εκεί που απλά ακούω μουσική, φτάνει στα αφτιά μου κάτι πολύ γνώριμο και πολύ αγαπημένο! Με πάει χρόνια πίσω... Δώδεκα αν θυμάμαι καλά. Τότε που ήμουν 18! Ο πρώτος έρωτας και πρώτη σοβαρή σχέση... Όσο σοβαρή μπορεί να είναι μια σχέση στα 18! Ένας άνθρωπος που πέρασε και με άγγιξε! Με άγγιξε η ευαίσθητη ψυχή του! Χωρίσαμε γιατί δεν γινόταν διαφορετικά, μεγάλη απόσταση μας χώριζε (από τότε το είχα αυτό με τις αποστάσεις!!!) και μεις ήμασταν πολύ μικροί! Δώδεκα χρόνια μετά, παραμένει ένας καλός φίλος με τον οποίο συναντιέμαι αραιά και που, αλλά ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει και μπορώ να μοιραστώ μαζί του ότι νιώθω... Κι αυτός όμως! Και ταξίδεψα στον χρόνο και θυμήθηκα που μου το αφιέρωσε και που το έπαιζε στην κιθάρα του και μου το τραγουδούσε...
Δώδεκα χρόνια μετά το τραγούδι παραμένει! Διαχρονικό!!! Τα συναισθήματα όμως έχουν αλλάξει! Ταξιδεύει πλέον αλλού το μυαλό μου! Ταξιδεύει πολύ μακρυά... Σε άλλη γη, σ' άλλα μέρη που λέει και το τραγουδάκι! Στο "αλλού" μου! Εκεί που τον τελευταίο καιρό κατοικεί η καρδιά μου...Κρίμα που δεν μπορεί να το ακούσει...
Απ' την ταινία "Ο Ασυμβίβαστος" του Ανδρέα Θωμόπουλου.

Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

Ας περάσει αυτή η μέρα...

Είναι μια από αυτές τις μέρες, που δεν ξέρεις τι να πεις και ακόμα περισσότερο σε ποιον να το πεις! Είναι μια από αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις τι θέλεις, ή μάλλον δεν μπορείς με τίποτε να έχεις αυτό που θέλεις! Είναι μια από αυτές τις μέρες που ξεκινάει "κάπως" και παρακαλάς να μην κρατήσει πολύ, να τελειώσει γρήγορα, να εξαφανιστεί... Ελπίζω ότι το Σαββατοκύριακο που έρχεται, θα έχει άλλη όψη! Εν πάση περιπτώσει, ελπίζω απλά να έχει κάποια όψη!

Το Σάββατο είναι η πρώτη μου μέρα στην καινούργια δουλειά! Όχι δεν έχω χάσει την δουλειά μου, είναι κάτι συμπληρωματικό για δυο μήνες μόνο! Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία ντε!!!
Ας πάμε στο Σαββατοκύριακο μ' ένα τραγούδι που αγαπώ!

Αχ και να σ' είχα εδώ

Στίχοι: Γιώργος Μίχας
Μουσική: Γιώργος Μίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου & Ζωή Παπαδοπούλου ( Ντουέτο )

Αστέρι μου σβησμένο
γκρίζο μου δειλινό
κομμάτι μου χαμένο
αχ και να σ' είχα εδώ

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Ρόδο μου μαραμένο
σκοτάδι μου γλυκό
τραγούδι μου θλιμμένο
πεθαίνω να σε δω

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Ζωή μου καραμπόλα
μπαλκόνι στο κενό
μάταια που 'ναι όλα
αφού δεν είσαι εδώ

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να' ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Ντουγρού για Πεκίνο...

Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η ζωή ενός αθλητή, τι θυσίες απαιτεί για να φτάσεις στον στόχο σου! Κι όταν λέω αθλητή, εννοώ ενός αθλητή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, που κάνει πρωταθλητισμό "μόνος" του, χωρίς χορηγούς, χωρίς τα μεγάλα πακέτα και χωρίς "χημικά"! Ξυπνάει αξημέρωτα, γυμνάζεται ολημερίς, προσέχει την διατροφή του και έχει ξεχάσει πως είναι να διασκεδάζεις όπως όλοι εμείς! Αυτοί οι άνθρωποι είναι που αξίζουν ένα μεγάλο χειροκρότημα και τον θαυμασμό όλων μας!

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η συντοπίτισσα και αδερφή της φίλης μου της Ρούλας! Η Στέλλα μας έκανε πολύ περήφανους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όχι μόνο γιατί έκανε πανελλήνιο ρεκόρ, αλλά και γιατί το ρεκόρ της αυτό της έδωσε το πολυπόθητο εισιτήριο για το Πεκίνο! Και μεις θα την καμαρώσουμε στο Πεκίνο, όπως την είχαμε καμαρώσει και στους ολυμπιακούς της Αθήνα! Και θα την καμαρώνουμε πάντα, γιατί το αξίζει πραγματικά!

Αντιγράφω από το site Εξέδρα των Σπορ (Πανελλήνιο ρεκόρ από την Παπαδοπούλου): Πανελλήνιο ρεκόρ με 71.80μ σημείωσε η Στέλλα Παπαδοπούλου του Αίολου Μακεδονίας στη σφυροβολία, κατά την διάρκεια της 3ης και τελευταίας ημέρας του Πανελληνίου πρωταθλήματος Ανδρών Γυναικών στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε η Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου (Παναθηναϊκός) με 70.33μ από τις 3 Σεπτεμβρίου 2006 στη Ζένιτσα (Βοσνία).

Παίζω με τις λέξεις...

Χάθηκα λιγάκι! Λίγο η δουλειά που λόγο καιρού αρχίζει να παίρνει τα πάνω του, λίγο το τρελό τρέξιμο του τριημέρου που είχε ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους! Συναυλία, βόλτα για ψώνια (που μεταξύ μας ναυάγησε!), βόλτα για φαγητό και καφέ, την επάνοδο της νυμφευμένης πλέον αδερφής μετά του γαμπρού, έναν αγώνα που μας έφερε λιγάκι απογοήτευση, επισκέψεις και την βάφτιση του μικρού μου ανεψιού... Τι; Θέλετε κι άλλα; Μπα! Ήταν ήδη πολύ γεμάτο αυτό το τριήμερο!

Παρ' όλα αυτά δεν ξεχνάω την πρόσκληση της πολύ καλής μου φίλη, της Βιβής ή κατά blogόκοσμο πριγκιπέσσας να παίξω με τις λέξεις! Τι λένε οι κανόνες του παιχνιδιού; Πρέπει λέει να φτιάξω με τις λέξεις Σοφία, παρεούλα, πρόθεση και σουπιά ένα τετράστιχο! Και όποιος βιάστηκε να πει ότι εγώ το ξεκίνησα και επέλεξα το όνομα μου, είναι γελασμένος! Μάλιστα μπορώ να πω ότι λόγω ονόματος, με δυσκόλεψε αρκετά! Γι' αυτό ζήτησα την πολύτιμη βοήθεια της φίλης μου της Βασούλα, που είναι νηπιαγωγός και έχει συνηθίσει να σκαρώνει ποιηματάκια για τα μικρά της διαολάκια... Έκανα μόνο μια-δυο μικρές αλλαγές σε κάποιες λεξούλες, ελπίζω να με συγχωρέσει η Βασούλα...

Η Σοφία η μικρούλα

είναι καλή για παρεούλα

και όταν κάνει τη σουπιά

δεν έχει πρόθεση κακιά!

Έχει κανένας την διάθεση να παίξει; Μήπως έχει κάποιος έμπνευση; ΟΚ! Θα χώσω κάποιον για να πάει παρακάτω το παιχνιδάκι! Πρώτο απ' όλους λέω να χώσω τον κολλητό μου (που δεν του έχω ξαναστείλει παιχνιδάκι!) τον Μανώλη! Ας μην το αφήσω όμως σε ένα άτομο μόνο, ας παίξει και το Moukelaki που ξέρω ότι εμπνέεται εύκολα! Καλημέρα!!!

Γι' αυτούς που το έχουν ανάγκη...

Μια πολύ σημαντική κίνηση γίνετε σήμερα από τον Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων Παιδιών Με Ειδικές Ανάγκες Εορδαίας. Διοργανώνει μεγάλη συναυλία για την ενίσχυση του συλλόγου!

Στην συναυλία συμμετέχουν αφιλοκερδώς ο Παπακωνσταντίνου, ο Μαχαιρίτσας, ο Ζουγανέλης, ο Μπουλάς, ο Σταρόβας και ο δικός μας Ιεροκλής Μιχαηλίδης!
Είναι πολύ καλό να γίνονται τέτοιες κινήσεις και πρέπει όλοι να τις στηρίζουμε!
Ας πάρουμε μια γεύση από αυτό που θα δούμε το βράδυ!

Καινούργια σελίδα...

Ένα τραγούδι που το έχω ακούσει αρκετές φορές... Το άκουσα πάλι σήμερα στο ραδιόφωνο, έδωσα βάση και είδα ότι έχει πολύ όμορφους στίχους! Δεν ήξερα ότι το έχει γράψει (στίχους) ο Χάρις Ρώμας! Κι επειδή νιώθω κάπως έτσι, ότι έχω γυρίσει σελίδα, λέω να το αφιερώσω σ' αυτόν που έβαλε λιγάκι "το χεράκι" του για να γίνει αυτό!!!

Στίχοι: Χάρης Ρώμας
Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής
Πρώτη εκτέλεση: Λένα Αλκαίου

Εκεί που έγειρα και κάθισα στο χώμα
κι είπα δεν έχει ούτε μπρος ούτε και πίσω
εκεί που έπαψα να αισθάνομαι το σώμα
κι έγινε αδιάφορο το πού και πώς θα ζήσω
είδα ψυχή μου τη ψυχή μου να σηκώνεται
είδα το χέρι σου στο χέρι μου ν΄απλώνεται
εκεί που έπαψα να ψάχνω για ελπίδα
ήρθες και γύρισες αγάπη μου σελίδα

Εκεί που όλα είχαν χαθεί
είσαι για μένα η στροφή
είσαι η αφή είσαι το χάδι
που το δέρμα μου ζητούσε
Μεσ΄της ψυχής μου τη βροχή
ήρθες απρόσμενη ευχή
είσαι η αρχή είσαι το άλφα
που η ζωή μου απαιτούσε
Εκεί που όλα είχαν χαθεί

Εκεί που νόμιζα πως μπήκε η τελεία
κι ήμουνα έτοιμη την πένα να αφήσω
εκεί που χάθηκε η πίστη στη φιλία
κι έγινε αδιάφορο τον ήλιο ν΄αντικρίσω
είδα ψυχή μου τη ψυχή μου να σηκώνεται
είδα το χέρι σου στο χέρι μου ν΄απλώνεται
εκεί που έπαψα να ψάχνω για ελπίδα
ήρθες και γύρισες αγάπη μου σελίδα

I am back...

Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου! Το ξέρω ότι πάλι γκρινιάζω, αλλά δεν θα είναι για πολύ! Άλλωστε ποιος δεν θα γκρίνιαζε μετά από 8 ολόκληρες ώρες, σ' ένα στενό κάθισμα λεωφορείου; Η βροχή και η κίνηση (αχ! Αθάνατη πρωτεύουσα με τα ωραία σου!!!) έκανε ακόμα μεγαλύτερο το ταξίδι της επιστροφή... Ευτυχώς όμως το χαμόγελο (της crest!) που διαθέτω, ήταν καρφωμένο στην ταλαίπωρη φάτσα μου! Από την μια το γεγονός ότι είδα την αδερφή μου μετά από σχεδόν 1 μήνα, από την άλλη το Ασμπέτα (περάσαμε καλά!!!), από την τρίτη μεριά κάποιοι φίλοι που είδα μετά από καιρό και από την τέταρτη μεριά (σαν να το παράκανα!) ο κύριος λόγος που με έκανε να κατέβω Αθήνα! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Σάββατο στα μαγαζιά με την sister! Δεν μπορεί να καταλάβει ένας άντρας... Ωραίες στιγμές για μας, μέχρι τελικής πτώσεως!

Σάββατο βράδυ στο Olympico για το Ασμπέτα! Αυτή τη φορά μπόρεσα να μιλήσω και με άλλους, να γνωρίσω καλύτερα και τα υπόλοιπα παιδιά. Ειδικά την Μάνια και την πριγκιπέσσα, που την προηγούμενη φορά καθόμασταν μακριά και δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους αρκετά! Γνώρισα και ένα καινούργιο μέλος της Ασμπετοπαρέας, τον Άρη! Ο Άρης (όπως όλα τα παιδιά) είναι πολύ ευχάριστος στην παρέα και τρελό πειραχτήρι! Στην επιστροφή γελάσαμε πολύ παρέα με την Μαίρη και τον Δημήτρη και ενώ ξεκινήσαμε για το σπίτι, ο δρόμος μας έβγαλε για φαγητό... Μετά από το ποτό, χρειάζεται κάτι το στομάχι!

Η Κυριακή ήταν εξίσου γεμάτη, αφού είδαμε την Μαρία-μαγκάλι και τον Γιώργο-Ρουβά-Μαρτάκη, φάγαμε μαζί και κουνηθήκαμε για τα καλά! Ναι! Η γκαντέμο! Ήρθα παρέα με τον εγκέλαδο!!! Το βράδυ είδαμε και τον κουμπάρο! Αράξαμε στην μπαλκονάρα, είδαμε αγώνα (στο βουβό!), φάγαμε μακαρονάδες και χαζολογίσαμε!

Δευτέρα πρωί-πρωί άνοιξε το μάτι πριν από τους άλλους στο σπίτι! Όταν έχω άγχος ξυπνάω απ' τα αξημέρωτα!!! Με παρέλαβε η αδερφούλα (ούτε δέμα να 'μουν!) και με πήγε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία! Μετά από μια ωρίτσα περίπου, μετά από μια πολύ απλή διαδικασία (τζάμπα με άγχωσαν!) είχε φύγει το άγχος και αντικαταστήθηκε από ένα πελώριο χαμόγελο!!! ΤΗΝ ΠΗΡΑ! Την visa και έχω την τιμή να αναφέρω ότι τον Αύγουστο στα μπω στο μεγάλο, σιδερένιο πουλί που θα με ταξιδέψει σ' άλλα μέρη, σ' άλλους τόπους, σ' άλλη ήπειρο!

New York I' m coming...!

Κλείνω κι έρχομαι...

Κλείνω (το γραφείο!) κι έρχομαι, έρχομαι, φτάνω... Όχι με το πρώτο αεροπλάνο! Με το ΚΤΕΛ αυτή τη φορά... Θα ακολουθήσει ειδικό post-γκρίνιας! Πάντα είναι δραματικό το ταξίδι!!!

Ένας από τους δυο λόγους που επισκέπτομαι αυτό το Σαββατοκύριακο την πρωτεύουσα (τον άλλο δεν θα τον αποκαλύψω τώρα! Είναι κάτι που επιθυμώ τόοοοοσοοοοο πολύ, που δεν θέλω να το γκαντεμιάσω!!!) είναι το δεύτερο μου Ασμπέτα! Το Ασμπέτα του Σαββάτου λοιπόν είναι γεγονός (το πρώτο ήταν τον Απρίλιο και σας το είχα περιγράψει Ασμπέτα Νο1) και χαίρομαι πολύ γι' αυτό!!! Θα δω αρκετούς απ' αυτούς που γνώρισα την προηγούμενη φορά και επί πλέον θα γνωρίσω κάποιους νέους Ασμπετιανούς!

Να περάσουμε καλά!!!

Post μέσα σε post:
Η απόλυτη παρακμή...

Χθες το πρωί βγήκα για κάποιες δουλειές του γραφείου: τράπεζες, λογιστές και άλλα τέτοια καθημερινά. Επιστρέφοντας στο γραφείο ακούω να περνάει το αυτοκίνητο που κάνει διαφημίσεις! Ξέρετε τώρα! Πως στο "Παρά 5" γυρνούσε η Αγγέλα και διαφήμιζε το τσίρκο; Ένα τέτοιο πράγμα! Κατάλοιπο της επαρχίας από περασμένες δεκαετίες! Διαφήμιζε τον μοναδικό κινηματογράφο που έχει απομείνει σε μια πόλη 40.000 κατοίκων! Ο άθλιος και ελεεινός τύπος έχει μουσική στο τέρμα, την κόβει ενδιάμεσα και φωνάζει με περισσή μαεστρία και κόβοντας απότομα τις λέξεις:

«Από σήμερα Πέμπτη. Στον κινηματογράφο Αχίλλειο. Η μεγάλη ταινία: Ιντιάνα Τζόοοονεεεες. Σε πρώτη προβολή: Ιντιάνα Τζόοοονεεεες. Η μεγαλύτερη περιπέτεια: Ιντιάνα Τζόοοονεεεες.»

Και γω είμαι μόνη, γελάω μόνη και ο κόσμος με κοιτάει παράξενα! Μα τι να κάνω πέστε μου; Η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία των τελευταίων χρονών, η ταινία που μεγάλωσε γενιές, που μεταφράστηκε σε εκατοντάδες γλώσσες... Κι αυτός δεν ήξερε ότι το όνομα του είναι Τζόουνς;

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Federico Garcia Lorca

5 Ιουνίου το 1898... γεννιέται ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο μεγαλύτερος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας της Ισπανίας.

Γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος, το 1898. Ο πατέρας του ήταν αγρότης κι η μητέρα του δασκάλα πιάνου, προσφέροντας τα πρώτα μαθήματα και στον ίδιο τον Λόρκα. Φοίτησε σε σχολείο Ιησουϊτών στη Γρανάδα και μετά από πιέσεις του πατέρα του, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γρανάδα, την οποίαν όμως εγκατέλειψε σύντομα, για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη μουσική και τη ζωγραφική. Το 1919, εγκαταστάθηκε στη Φοιτητική Κατοικία του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως ανοιχτό πανεπιστήμιο, πολιτιστικό κέντρο, της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί συνάντησε τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, τον ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι και τον Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφόρησαν το 1920, με τίτλο Βιβλίο Ποιημάτων. Λίγο νωρίτερα, το 1918, είχε δημοσιεύσει το έργο Εντυπώσεις & Τοπία περιδιαβαίνοντας την Καστίλη.
Το 1922, συνεργάστηκε με τον συνθέτη Μανουέλ ντε Φάγια στο Φεστιβάλ Λαϊκής Μουσικής, στη Γρανάδα. Στις παραδόσεις της λαϊκής και τσιγγάνικης μουσικής, πίστευε πως βρίσκει τη βάση των ποιητικών και πνευματικών του ενορμήσεων. Δημιούργημα του, εκείνη την εποχή, ήταν το Ποίημα Του Κάντε Χόντο, λαϊκό τραγούδι της Ανδαλουσίας, που τραγουδιέται από τσιγγάνους με συνοδεία κιθάρας και λίγο αργότερα, το 1924, ξεκίνησε να γράφει το Ρομανθέρο Χιτάνο, έργο που ολοκλήρωσε τελικά το 1927, σύνθεση 18 ποιημάτων με σταθερή στιχουργική μορφή, έκφραση μιας από τις αρχαιότερες μορφές ισπανικής ποίησης. Την ίδια περίοδο συνέθεσε και την Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί ενώ παράλληλα έγραψε το θεατρικό έργο Μαριάνα Πινέδα, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βαρκελώνη, την ίδια χρονιά, σε σκηνογραφία Νταλί, σημειώνοντας επιτυχία.
Τα έτη 1929-1930, αναζήτησε νέες πηγές έμπνευσης και ταξίδεψε στις ΗΠΑ και στην Κούβα. Οι εμπειρίες του στις Ηνωμένες Πολιτείες αξιοποιήθηκαν στο ποίημα Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στην Ισπανία το 1931 και συνέθεσε το Ντιβάνι Της Ταμαρίτ, ενώ παράλληλα δούλεψε και πάνω σε έργα για το κουκλοθέατρο. Εκεί έδειξε ξεκάθαρα πως επέλεγε ως κύρια ενασχόλησή του, τη συγγραφή θεατρικών και τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε τις κορυφαίες του δημιουργίες: Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα, Ματωμένος Γάμος, Γέρμα, Θρήνος Για Τον Ιγκνάθιο Σάντσεθ Μεχίας, τραγωδίες με θέμα τη κοινωνική καταπίεση κι έκδηλο το ανθρώπινο στοιχείο.
Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, οργάνωσε μία θεατρική ομάδα υπό την ονομασία La Barroca, η οποία με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας, έδωσε παραστάσεις κλασσικών έργων σε χώρους εργατών κι αγροτικές περιοχές. Το 1936 υποδέχθηκε τον Αλμπέρτι, καθώς επέστρεψε από τη Μόσχα. Συνέταξε μια διακήρυξη συγγραφέων κατά του φασισμού κι ξεκίνησε να γράφει μια σειρά θεατρικών σκηνών με μορφή επιθεώρησης, ωστόσο τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος. Στις 19 Αυγούστου οι φασίστες Φρανκιστές, τον εκτέλεσαν στην περιοχή της Γρανάδα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ποτέ ενώ ήταν τότε σε ηλικία 38 ετών.
(πηγή: Wikipedia, the free encyclopedia)

Federico Garcia Lorca

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Shiny happy people...

Σε μια απόπειρα να ανεβάσουμε την διάθεση στα ύψη...

Shiny happy people - REM

Shiny happy people laughing
Meet me in the crowd
People people
Throw your love around
Love me love me
Take it into town
Happy happy
Put it in the ground
Where the flowers grow
Gold and silver shine
Shiny happy people holding hands
Shiny happy people laughing
Everyone around love them, love them
Put it in your hands
Take it take it
There's no time to cry
Happy happy
Put it in your heart
Where tomorrow shines
Gold and silver shine
Shiny happy people holding hands
Shiny happy people laughing

Καλό βράδυ σε όλους! Η μέρα που έρχεται να είναι γεμάτη μόνο όμορφες στιγμές...

Τάδε έφη...

Pablo Picasso:
Οι υπολογιστές είναι άχρηστοι. Το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν απαντήσεις.

Albert Einstein:
Όσο οι νόμοι των μαθηματικών ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δεν είναι σαφείς, και όσο σαφείς είναι, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Oscar Wilde:
Οι γυναίκες μας αγαπούν για τα ελαττώματα μας. Αν έχουμε ελαττώματα, θα μας συγχωρέσουν τα πάντα, ακόμα και την ευφυΐα μας.

Σοφοκλής:
Η πλάνη είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, αλλά εκείνος είναι σοφός ο οποίος, όταν κάνει ένα λάθος, επανορθώνει το σφάλμα στο οποίο έπεσε και δε μένει με σταυρωμένα τα χέρια.

Μ. Μπρέχτ:
Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;

Simone De Beauvoir:
Αν ζήσεις αρκετό καιρό, θα καταλάβεις ότι όλες οι νίκες μετατρέπονται σε ήττες.

Μάρξ:
Αν δεν υπήρχε η τύχη ως κοινά αποδεχτή έννοια, η ιστορία θα ήταν μαγεία.

Το μεγάλο ταξίδι...

Καθόταν σιωπηλή στη στενή της θέση. Τόσες ώρες στο κάθισμα της, με την ζώνη δεμένη. Ούτε που σκέφτηκε να την λύσει, να νιώσει λίγο πιο άνετα. Τα μάτια της καρφωμένα στο κενό, στα σύννεφα που έμοιαζαν με βαμβάκι, στα σύννεφα που διέσχιζε το αεροπλάνο. Λες και ήταν κενή μέσα της, λες και δεν είχε αισθήματα, λες και δεν περνούσε τίποτε μέσα απ' το μυαλό της. Κι όμως... Ένιωθε ότι το ταξίδι αυτό κρατάει χρόνια! Ένιωθε να 'ναι χρόνια καρφωμένη σ' αυτή τη θέση. Ένιωθε τα πόδια της βαριά, τα μάτια της να καίνε. Τα συναισθήματα της ήταν ανάμεικτα. Χαρά και φόβος μαζί! Μια απέραντη χαρά που θα το συναντούσε! Την επιθυμούσε όσο τίποτε αυτή την επαφή! Κι ένας απέραντος φόβος για το μετά... Ένας φόβος καρφωμένος στο μυαλό της, ένας φόβος που την έκανε να παγώνει, ένας φόβος που ξεκινούσε από την ανασφάλεια της... Μια ανασφάλεια που κουβαλούσε χρόνια μέσα της...

Είχε μήνες να τον δει! Να τον δει face to face! Τι να σου κάνουν τα φτηνά υποκατάστατα; Λαχταρούσε την στιγμή που θα τον είχε απέναντι της! Που θα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στα δικά του μάτια! Που η απόσταση θα έπαυε να υπάρχει! Όχι απόσταση της καρδιάς, αυτή δεν υπήρχε ανάμεσα τους! Απόσταση στα κορμιά μόνο... Αλλά αν δεν ήταν όλα όπως τα θυμόταν, όπως τα ονειρευόταν; Λαχταρούσε την στιγμή που θα την έσφιγγε στην αγκαλιά του... Ήθελε τόσο να νιώσει την ζεστασιά που ούτως ή άλλως της πρόσφερε απλόχερα αυτός ο άνθρωπος! Ήθελε να περπατήσει πλάι του στις μεγάλες λεωφόρους! Να βιώσει όλα όσα ονειρευόταν οι δυο τους τόσο καιρό! Ήθελε επί τέλους να ακούσει την φωνή του, αργή και τρυφερή στο αφτί της... Να της φέρει το τόσο γνώριμο ρίγος... Το ήξερε, το ήθελε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Κι όμως... Το ταξίδι δεν έλεγε να τελειώσει! Σκέψεις πολλές τριβέλιζαν το κουτό της μυαλό! Κι αν αλλάξει γνώμη; Κι αν όλα αυτά που έλεγε μείνουν εκεί; Κι αν ξεφουσκώσει η αγάπη; Κι αν...

Ευτυχώς το αεροπλάνο άγγιξε το έδαφος και το μαρτύριο της τελείωσε! Κατέβηκε απ' το αεροπλάνο και με τρεμάμενο βήμα βάδισε προς τον έλεγχο. Μια απόσταση τόσο μικρή, αλλά και τόσο μεγάλη! Δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο μόνο αυτόν! Πως θα την κοιτάξει; Πως θα της μιλήσει; Πως θα την αγγίξει; Χιλιάδες πως μέσα στο μυαλό της... Πήρε την βαλίτσα της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο! Το βάρος της αποσκευή πολύ μικρότερο από το βάρος που κουβαλούσε στα στήθη! Η μεγάλη πόρτα άνοιξε κι αυτός ήταν εκεί! Τα μάτια του έβγαζαν φωτιές, όπως και τα δικά της! Κοιτάχτηκαν βαθιά, αγκαλιάστηκαν και έμειναν για ώρες εκεί.......

Υ.Γ.= Αφιερωμένο σ' αυτήν που με "πίεσε" για να γράψω σήμερα! Σ' αγαπώ πολύ!!!