Το μεγάλο ταξίδι...

Καθόταν σιωπηλή στη στενή της θέση. Τόσες ώρες στο κάθισμα της, με την ζώνη δεμένη. Ούτε που σκέφτηκε να την λύσει, να νιώσει λίγο πιο άνετα. Τα μάτια της καρφωμένα στο κενό, στα σύννεφα που έμοιαζαν με βαμβάκι, στα σύννεφα που διέσχιζε το αεροπλάνο. Λες και ήταν κενή μέσα της, λες και δεν είχε αισθήματα, λες και δεν περνούσε τίποτε μέσα απ' το μυαλό της. Κι όμως... Ένιωθε ότι το ταξίδι αυτό κρατάει χρόνια! Ένιωθε να 'ναι χρόνια καρφωμένη σ' αυτή τη θέση. Ένιωθε τα πόδια της βαριά, τα μάτια της να καίνε. Τα συναισθήματα της ήταν ανάμεικτα. Χαρά και φόβος μαζί! Μια απέραντη χαρά που θα το συναντούσε! Την επιθυμούσε όσο τίποτε αυτή την επαφή! Κι ένας απέραντος φόβος για το μετά... Ένας φόβος καρφωμένος στο μυαλό της, ένας φόβος που την έκανε να παγώνει, ένας φόβος που ξεκινούσε από την ανασφάλεια της... Μια ανασφάλεια που κουβαλούσε χρόνια μέσα της...

Είχε μήνες να τον δει! Να τον δει face to face! Τι να σου κάνουν τα φτηνά υποκατάστατα; Λαχταρούσε την στιγμή που θα τον είχε απέναντι της! Που θα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στα δικά του μάτια! Που η απόσταση θα έπαυε να υπάρχει! Όχι απόσταση της καρδιάς, αυτή δεν υπήρχε ανάμεσα τους! Απόσταση στα κορμιά μόνο... Αλλά αν δεν ήταν όλα όπως τα θυμόταν, όπως τα ονειρευόταν; Λαχταρούσε την στιγμή που θα την έσφιγγε στην αγκαλιά του... Ήθελε τόσο να νιώσει την ζεστασιά που ούτως ή άλλως της πρόσφερε απλόχερα αυτός ο άνθρωπος! Ήθελε να περπατήσει πλάι του στις μεγάλες λεωφόρους! Να βιώσει όλα όσα ονειρευόταν οι δυο τους τόσο καιρό! Ήθελε επί τέλους να ακούσει την φωνή του, αργή και τρυφερή στο αφτί της... Να της φέρει το τόσο γνώριμο ρίγος... Το ήξερε, το ήθελε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Κι όμως... Το ταξίδι δεν έλεγε να τελειώσει! Σκέψεις πολλές τριβέλιζαν το κουτό της μυαλό! Κι αν αλλάξει γνώμη; Κι αν όλα αυτά που έλεγε μείνουν εκεί; Κι αν ξεφουσκώσει η αγάπη; Κι αν...

Ευτυχώς το αεροπλάνο άγγιξε το έδαφος και το μαρτύριο της τελείωσε! Κατέβηκε απ' το αεροπλάνο και με τρεμάμενο βήμα βάδισε προς τον έλεγχο. Μια απόσταση τόσο μικρή, αλλά και τόσο μεγάλη! Δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο μόνο αυτόν! Πως θα την κοιτάξει; Πως θα της μιλήσει; Πως θα την αγγίξει; Χιλιάδες πως μέσα στο μυαλό της... Πήρε την βαλίτσα της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο! Το βάρος της αποσκευή πολύ μικρότερο από το βάρος που κουβαλούσε στα στήθη! Η μεγάλη πόρτα άνοιξε κι αυτός ήταν εκεί! Τα μάτια του έβγαζαν φωτιές, όπως και τα δικά της! Κοιτάχτηκαν βαθιά, αγκαλιάστηκαν και έμειναν για ώρες εκεί.......

Υ.Γ.= Αφιερωμένο σ' αυτήν που με "πίεσε" για να γράψω σήμερα! Σ' αγαπώ πολύ!!!